Specjaliści z branży PR uważają, że określenie takie jak „czarny PR” nie istniej. PR z założenia nie może być „czarny”, ponieważ stoi to w sprzeczności z jego założeniami i działaniami. Zamiast tego, jak znacznie trafniejsze i bardziej właściwe, proponują określenie znane od stuleci: propaganda.
Profesor Jerzy Olędzki, specjalista od public relations i marketingu politycznego, dodaje jeszcze inne określenia, które same w sobie stanowią definicję działań propagandowych: działalność dywersyjna, sabotaż, dezinformacja, działania ukryte, kamuflaż, demarketing, oszustwa marketingowe, czarna reklama, propaganda, wojna psychologiczna.
Wyróżnia się trzy typy propagandy. Biała, w której nadawca i odbiorca negatywnych informacji jest jawny; czarna starannie maskuje nadawcę,stara się odsunąć od niego wszelkie podejrzenia i jako źródła podaje zupełnie inne ośrodki; szara natomiast to typ pośredni, ukrywa prawdziwe źródło i określa je ogólnikowo, stara się brzmieć rzeczowo i wiarygodnie, powołuje się na niezależnych ekspertów etc.
Propagandę z powodzenie stosuje się w gospodarce, biznesie i polityce na różną skalę – może dotyczyć pojedynczej osoby, firmy, a nawet całych krajów (np. propaganda ZSRR). Odrzucenie klienta od konkurencji poprzez taką antyreklamę bywa czasem jedynym sposobem, aby poszerzyć własne grono konsumentów lub głosujących. Do tego raz zniszczony wizerunek bardzo trudno odbudować, nawet jeśli zostanie udowodnione, że propagandowe informacje były nieprawdziwe lub bardzo nagięte do rzeczywistości.
Przykładem propagandy politycznej była np. informacja, że dziadek Donalda Tuska służył ochotniczo w Wehrmachcie. Okazało się, że służba w armii była przymusowa, jednak poparcie dla partii Tuska wyraźnie spadło.
